Stukje Noord

Vanuit de trein is duidelijk te zien dat het monsoon tijd is in India;
Dorpjes en straten zijn deels ondergelopen, donkere drijgende luchten achter de bergen waardoor het groen van de bergen, bomen of open velden nog mooier naar voren komt, vuilnisbulten lijken minder doordat ze half zijn ondergelopen en de rest vrolijk rond drijft. Of de poepende mensen (gezellig in groepjes naast elkaar) hurkend op het lege treinspoor met poncho aan of paraplu.
Uiteindelijk was het ook tijdens de trein reis te merken. Op een gegeven moment ging de trein niet meer verder vanwege alle modder die van de bergen was afgespoeld door de regen, dit lag nu op het treinspoor. Hoe verder naar Udaipur? Geen idee!

Udaipur, de stad waar Sigurd een hoorn van een heilige koe in z’n kont kreeg!
Na 2 dagen relaxen (rond waggelen en eten) in Udaipur zijn we de 3e dag toch maar naar een must see gegaan. Op naar het City Palace. Het trekt vooral rijke locals aan, mooie uitzichten over het meer, bergen en andere paleisen maar verder.... was het best saai!! Toen we eindelijk weer buiten stonden zijn we langs de winkeltjes gelopen. Bij het eerste winkeltje stond een klein weefgetouw, na een paar foto’s vroeg Sigurd of ze konden laten zien hoe het werkte... een mooie man ontving ons hartelijk en zei “het is nu theetijd, wij nemen een kop thee, jullie ook?” We werden verder de winkel ingebracht en nadat 1 van de werknemers zijn thee op had werd het kleine weefgetouw opgehaald en voor ons neer gezet. Terwijl wij nog van onze thee genoten werd ons een mooi verhaal verteld over het maken van de tapijten en werd er een demonstratie gegeven. Een klein tapijt, ongeveer 1 m bij 40 cm, word 6 maanden aangewerkt. Het grootste, en mooiste, tapijt wat hij liet zien was 3,5 jaar lang aangewerkt met de hele familie! Wanneer het kleed af is word er binnen de familie een groot feest gevierd en het ontwerp vernietigd. We houden helemaal niet van die tapijten, maar met een mooie verhaal en een leuke verteller worden de tapijten al een stuk mooier! Ondanks dat van begin af aan duidelijk was dat wij, arme studenten, echt geen carpet gingen kopen, nam hij er alle tijd voor en liet hij allemaal verschillende zien. Na ruim 1,5 uur stonden we weer buiten met de afspraak, als we ooit de jackpot winnen... dan komen we terug om een carpet te kopen!

Vanuit Udaipur, the White city, zijn we naar Jaisalmer, the Golden city, gereisd. Waarom het the Golden city heet is wel duidelijk! Alle gebouwen zijn gemaakt van oude goud/ gele grote stenen, beetje middel eeuwen idee. Groot oud fort met daar daarom heen oude winkel- of woon straatjes, alles in de zelfde gouden stijl. Bij aankomst in het hotel(tje) hebben we een kameel safari van 2 dagen + 1 nacht geboekt, de rest van de dag zijn we verdwaald in het fort en er buiten.
Dinsdag 16 aug begonnen we om 7 uur ’s ochtends aan de kameel safari samen met 3 Engelse en 1 Australier. Woestijn betekend niet woestijn met zand en cactus bomen, maar betekend dorre grond met stenen, dorre boompjes, planten en heeeeelll veeeeelll windsmolens! Tot de lunch was het kameelrijden leuk, daarna pijnlijk! Heel comfortabel zit een (grote lompe) kameel niet! Dit was de eerste keer in ruim 5 maanden dat ik het paardrijden echt miste, geloof me dat is een stuk comfortabeler! Maar ondanks de spierpijn in lies en bovenbenen was het een leuke ervaring, grappig en erg gezellig met elkaar! ’s Avonds kwamen we aan in ‘de echte’ woestijn. Een grote zandduin waar we hebben gespeeld, gegeten en geslapen onder een deken van heeeell veeeell stere en een grote volle maan, dat was het mooiste van de hele dag! Op een kleedje, neus vol zand, overal woestijn beestjes en maar kijken naar al die heldere sterren en volle man... super mooi! Na zo’n mooie nacht (lees; zonder slaap) begon de volgende dag weer een lange dag terug op de kameel.
Rond 5 uur ’s avonds waren we weer terug. Na lang douchen, alles weer proberen zand vrij te maken, uitrusten en wat eten met de groep, hadden we om 23.30 uur de trein via Jodpur naar Agra. In de trein zijn Sigurd en ik allebei ziek geworden, Sigurd inclusief een koorts aanval. Rond 10 uur ’s avonds kwamen we aan in een hotel in Agra. Na een nacht slapen en naar de wc rennen was Sigurd de volgende dag weer opgeknapt en lag ik met ontzettende buikpijn en heftige krampen op bed, afgewisseld met naar de wc strompelen en niet de kamer uit durfen. Eigenlijk zouden we ’s avonds laat de trein naar Varanasi hebben, die hebben we maar laten gaan!

Nu, de volgende dag, zijn de krampen wat minder en gaan we het wagen om de Taj Mahal te bekijken. Zoals het nu lijkt nemen we morgen de trein naar Varanasi.

Naast de sterke urinelucht die moeilijk te ontwijken is vind ik het zo gehete ‘kastenstelsel’ het heftigst in India. De arme/ lagere mensen hebben niks in te brengen tegen de hogere mensen met geld. Ze moeten het er maar mee doen, hoe oneerlijk het soms ook is!
Bijvoorbeeld onze kameeldriver; hij had een keer 100 engelse pond gekregen als fooi. De driver liet dit in roepies wisselen in het hotel waar hij de kameel tochten voor begeleid. Na een paar uur mocht hij terug komen en had de hotel eigenaar ipv 70.000 roepies, 700 roepies klaar liggen. Toen de kameeldriver er tegen in ging zei de hotel eigenaar: “He dit is mijn hotel, als je de 700 roepies wilt neem het dan en ga!

Nog een ervaring;
In de trein van Jodpur naar Agra word een jongeman door de conducteur achter elkaar door geslapen omdat hij niet het goede treinkaartje had. Dit gebeurde waar 2 lachende politiemannen bij stonden, hiervan kreeg hij later ook nog een klap in z’n gezicht... Dit gebeurde naast mij op mijn slaapbank terwijl Sigurd met een koude natte lap op z’n koortsige voorhoofd een bed hoger lag...

Het is een bijzonder, mooi, indrukwekkend, vreemd, groot land en wij krijgen er maar een heel klein stukje van mee! Met alle verschillende culturen en natuur door elkaar heen, waar heilige koeien op straat slapen en kuddes geiten, ezels en soms kamelen deelnemen aan het verkeer. Prachtige oude mannen met lange baarden en tulband, vrouwen in vrolijke kleuren sharies en kinderen met diep donker bruine ogen die ons eigenwijs aanstaren.